لطفا به ادامه مطلب مراجعه فرمایید...
کاربردهای چفیه در دوران جنگ تحمیلی :
از دور نشان گر خودی بودن فرد در مناطق عملیاتی بود... (البته زیاد اعتبار نداشت!)
چفیه رو بیشتر رزمنده ها داشتند... ولی همه بسیجی ها چفیه به گردن داشتند و البته از نمادهای بسجیان عزیز بود.
گاهی به عنوان سجاده نماز ، رزمنده ها استفاده میکردند.
بیشتر وقتها سفره غذای رزمنده ها نیز بود.
دم دست ترین باند و زخم بند برای زخمیها بود.(وقتی امدادگر می رسید اگر باند زخم نبود، محل جراحت هر رزمنده زخمی رو با چفیه خودش می بست یا اگر دست و پای کسی میشکست با چفیه آتل بندی میکردند..{معمولا رزمنده ها چفیه خود رو تمیز نگه میداشتن})
به عنوان بهترین کولر قابل دسترس در مناطق بود.وقتی خیس بود و به سوی خلاف جهت باد ،بهتر از کولر گازی عمل می کرد.(البته بیشتر به نحوه کار کولرهای آبی شبیه بود.)
وقتی قرار بود رزمنده ها کارهای سنگین انجام بدهند به دور کمر می بستند .(دستمال قدرت!)
وقتی دشمن بمباران شیمیایی می کرد در نبود ماسک ضدگاز چفیه خیس بهترین عملکرد محافظتی را داشت.
در مراسم ها و عزاداری ها به خصوص در ماه های محرم و رمضان به جای دستمال اشک رزمنده های اسلام استفاده میکردند.
گاهی هم بقچه و ساک دستی رزمنده ها بود.
بعضی از رزمندگان که تیز و زرنگ بودند میتونستند در اوقات فراغت با چفیه ماهیگری کنند!
در دسترس ترین کفن برای پیکرهای قطعه قطعه شده شهدای والامقام بود.
چفیه رزمندگان گاهی جای زیرانداز در هنگام استراحت و ملافه در هنگام خواب استفاده میشد.
چفیه در هنگام شناسایی منطقه و ...به عنوان نقاب استفاده می گشت.
در مناطق جنگی به عنوان پیش بند آرایشگاه های صلواتی مورد استفاده بود.
اگر نیاز به صافی و تصفیه آب بود از چفیه هم استفاده میشد.(البته سعی بر این بود که چفیه تمیز باشد!)
اگر غذای گرم در دسترس بود به عنوان دستگیره برای برداشتن ظرف غذای داغ استفاده میشد.
اگر رزمنده ای اسیری رو میگرفت به عنوان دستبند و چشم بند از چفیه استفاده میکردند.(البته باید از گره زده چفیه مطمئن میشدند!)
در هوای سرد ، به خصوص در سرمای کوهستان های کردستان برای جلوگیری از سینوزیت مفید بود.
به عنوان حوله و حوله حمام هم استفاده میشد!
دور کننده ی حشرات سمج و موذی به خصوص در چادرهای استراحت بود.
به عنوان دستمال مرطوب برای پیشونی افراد تبدار هم استفاده میگشت.
دستمال برای بستن صورت در زمان دندان درد بود.
زیرآفتاب به عنوان سایه بان استفاده میشد.
در مواقع لازم به عنوان طناب هم استفاده میشد.
و بالاخره به عنوان عرق گیر که شاید کاربرد اصلی و مهمش هم همین بود، استفاده می گشت.
منبع : کتاب فرهنگ جبهه
این پست ثابت است...